Brat Larry

Mnie po prostu duma rozpiera, kiedy film uwielbiam, a następnie - nieważne, czy mija dzień, miesiąc czy rok, znajduję jego pierwowzór literacki! 

A rozpiera mnie duma, ponieważ wiem, jak trudno jest coś opisać - o wiele łatwiej jest na obraz spojrzeć i się nim zachwycić niż szczegół po szczególe opisywać i go wpleść w całość; na deser dodam, że końcowy rysopis jest wtedy bardzo dobry, kiedy czytelnik z przyjemnością sobie to wyobraża. To trudna sztuka; potrzeba cierpliwości, wyobraźni i samozaparcia, toteż coraz to więcej ludzi odpoczywa przy filmach niż na "rozszyfrowywaniu", co drogi autor miał na myśli...

Kino od początku czerpało pomysły z literatury. Mnóstwo starych filmów to ekranizacje ówczesnych sławnych powieści i sztuk. Pragnę je poznać! Wtedy zrozumienie tworzenia z TAKĄ teatralizacją jest łatwiejsze. W Polsce, owszem, gdy poszperamy w najbardziej zakurzonych miejscach znajdziemy dawne pisane świętości... ale to naprawdę mały, mały, maleńki procent tego, co pisano sto lat temu.

Przypomniał mi się ten temat z dwa dni temu, kiedy to - ach, każdy książkoholik to zna! - poszukiwałam czegoś nowego do czytania, oczywiście starego, literatura XIX-sto wieczna to miłość porównywalna do starego, wspaniałego kina ♥ I tak... czy tego los chciał, czy po prostu sprzedawca miał dobre książki... zatrzymałam się jak zahipnotyzowana na widok tytułu "Siostra Carrie."

SIOSTRA CARRIE

1952

Jennifer Jones

Laurence Olivier

Eddie Albert

Nie, nie, to nie historia zakonnicy (przez to tytuł ekranizacji to "Carrie", by nie była mylona z filmem religijnym), a młodej, pełnej nadziei dziewczyny, która pod koniec XIX wieku, kiedy to przemysł - jak na koniec stulecia - był bardzo rozwinięty wyrusza do jego stolicy, Chicago. Opuszcza wiejską rodzinę po to, by z początkiem nowej epoki zacząć żyć godnie i bogato. Oczywiście początki są szarawe i rozczarowujące, niemniej Carrie rzetelnie pracuje, wciąż wierząc w lepsze jutro. 

Bohaterka nie jest drugą Scarlett O'Hara; nie, miłość do ojczyzny to nie temat tego dzieła, choć ma piękna Jennifer Jones dużo - tylko na ekranie - wspólnego z Vivien Leigh.

Obydwie panie to nie tylko świetne aktorki, ale też niezłe kokietki, skoro pierwsza pana Oliviera raz zauważyła i oznajmiła, że ten oto genialny szekspirysta będzie jej mężem, a druga wykreowała z nim naprawdę wzruszającą parę. 

Gryzę się w język, by nie powiedzieć, że Larry to mój ukochany aktor. Ja uwielbiam i tych z kina niemego, kiedy to bohater i jego włoski przetrwają najstraszniejsze tornado, burza z gradem, trzęsienie ziemi i trzy bijatyki, i tych też eleganckich, acz bardziej męskich. Laurence to zdecydowanie aktor ten drugi. W wieku czterdziestu pięciu lat, czyli w roku właśnie 1952 mną po prostą podczas seansu targnął. Nie pytajcie mnie, czy rola George'a Hurstwooda, żonatego właściciela bogatej restauracji jest wierna opisowi pana Teodora Dreisera (książki jeszcze nie mam), nie, nie wiem, mnie to nie interesuje. Interesuje mnie Larry w tej roli, na pewno wykreowanej tak, jak sobie reżyser Wyler życzył, a nawet - ba! - tak wspaniale zagranej nie wyobrażał!

Lecz jak doszło do złączenia się serc młodziutkiej panienki Meeber i pana w wieku jej ojca?

Carrie jeszcze w czasie podróży poznała mniej od Larry'ego czarującego Charlesa Droueta. Po wypadku w fabryce, gdzie panna Meeber pracowała, pan Drouet jej bardzo pomógł. Mimo, że dla panienki wybawca nie był wymarzonym wybrankiem, była dla niego bardzo uprzejma. 

Eddie Albert zagrał wesołego, z werwą człowieka, bardzo podziwiającą Carrie. Do momentu... a właściwie i po tym momencie wciąż żywił do przyjaciółki sympatię.

Charles często jadał w restauracji zamożnego pana Hurstwooda... i, tam-dara-dam!, właśnie tam George zapatrzył się w piękne oczy młodej nieznajomej, ona uciekła wzrokiem do innego i tak to się romantycznie zaczęło...

Czy wyjdę na osobę niemoralną mówiąc, że związek między młodą kobietą a starszym, o lat koło dwadzieścia mężczyzną mi się szalenie podoba? Ach, może to tylko młodzieńcza wyobraźnia, która to gromadzi tyle starych nazwisk...

Jennifer Jones poznawałam z zainteresowaniem ciut mniejszym niż cudownego Larry'ego (ja to weteranka jego romantycznych ról). Bo on to mężczyzna, ja dziewczyna... z lekka zaczęłam zapominać, że era eleganckich mężczyzn na każdym roku raz na zawsze z wiatrem przeminęła...

Jenny była urocza. Trzydzieści trzy lata, ale jaka dziewczęca i niewinna buzia! Ucieszyłam się jeszcze bardziej na wiadomość, że zagrała w "Pani Bovary", powieść przeze mnie TAK uwielbianą (muszę się pochwalić, że udało mi się kupić "Panią Bovary" z Jenny na okładce!!!). Film ściągnięty, czeka w poczekalni (a Emmusia nic, tylko personifikuje ruchome obrazy). Coś czuję, że wkrótce panią Jones ponownie pochwalę :)

W roli Carrie jest naprawdę sympatyczna; to dziewczyna, która naprawdę chce żyć lepiej. Niespodziewanie spotkała osobę majętną i, co było jeszcze bardziej niespodziewane (a w tych "naiw-fe!-nych" filmach to takie oczywiste, zaraz powiecie), ta osoba majętna porzuca rodzinę dla dopiero co poznającej uroki dorosłości panny. Jest to dla mnie piękny znak troski i czułości. Uwielbiam, jak osoby doświadczone pomagają młodszym dla ich powodzenia. George jednak nie chce dać Carrie pracy kelnerki w swym lokalu, a chce z nią związać swe dotychczas smutne życie. Wieloletnia małżonka i dorosłe dzieci to już nie to samo, co bycie niezależnym i wolnym młodziakiem wpatrzonym w kolorowe spódniczki...

Kobieta, której by nie poślubił, gdyby wiedział, ile mu nieszczęścia przyniesie.

George to człowiek w wieku około lat pięćdziesięciu, ale nie mający nic przeciwko temu, by drugie tyle spędzić z młodą, atrakcyjną dziewczyną. Larry stworzył portret człowieka niesamowicie zapatrzonego w piękność, jej wiernego mężczyzny, lecz też, co film robi dramatycznym ofiary własnego błędu... bo nowe małżeństwo tylko chwilę przypomina spełnienie marzeń...

Panią pierwszą Hurstwood jest Miriam Hopkins, dość - hm, zawsze wiedziałam, jak o niej myśleć, ale pisać? Jak myśli przełożyć na papier? - pretensjonalna i wyzywająca, a nawet i bezczelna, spoglądając na jej zdjęcia. Pani Hopkins grała dobrze, zwracała uwagę, ale coś w niej takiego zbyt bogatego było... coś wielkiego, ale dla nas, lichych widzów niedostępnego. Podobna była jej bohaterka, choć mam nadzieję, że rodzina Miriam nie sądziła o niej tak, jak ja.

Ze swym wybawcą, Drouetem.

A! Jednak w sprawie mody Carrie ma więcej ze Scarlett niż się zdaje!

"Siostra Carrie", sentymentalna podróż do czasów wielkiej, nieprzerwanej przez los miłości, odpoczynku od burej rzeczywistości, zrewolucjonizowanej niejednym złym romansem, kiedy to mężczyzna pogrąża się w pracy, kobieta wyznacza nowy styl i powstaje inna od legend rzeczywistość. Niejeden romans w historii wiele zmienił. 

Słyszałam też o takim filmie z Jenny "Portret Jeannie", podobno tak czuły i wspaniały... ojoj, tak trudno o jednym cudownym dziele zapomnieć, by interesować się kolejnym...

To jednak nic w porównaniu, z jakimi problemami borykali się twórcy. Najsłodszy cukiereczek, czyli gotowy film to efekt długiego i żmudnego marudzenie Larry'ego, którego nogi odmawiały posłuszeństw a(Vivien go pobiła wałkiem? Ale za co?), nieciekawego milczenia Jennifer, gdy reżyser dowiedział się o jej ciąży; sam William Wyler opłakiwał śmierć rocznego synka... Szereg tragedii zmienił końcówkę filmu (jestem wściekła, bo dowiedziałam się, jaka miała być w książce... niedoczekanie!)

...a recenzje słabe, zbyt wiele sentymentalizmu, narzekali; no, ewentualnie Olivier dobry, może więcej niż dobry... no bo, ten tegest, BAFTĘ dostał... ten drugi, jak się zwał? Albert? no, też niczego sobie...

...ale najsłabsza Jones.

Zimna wojna trwa, a tu dramatyzują na ekranach.